იქნებ, შენა ხარ სიყვარულის უძირო სევდა,
იქნებ, შენა ხარ ამ ცხოვრების ერთი იმედი,
იქნებ, შენს გამო ამ ცხოვრებას ლამაზი ერქვა,
და უშენობას ვერ აღვწერდი ძველი სიტყვებით!
იქნებ ოცნებას შენს გარეშე ღალატი ერქვადა სიყვარულსაც აღარ ჰქონდა ჩემთვის სათქმელი..
შენს მონატრებას სინანულის ცრემლები ერქვა
და სიყვარულსაც აღარ ერქვა მისი სახელი
იქნებ შენა ხარ ამ ცხოვრების მთავარი აზრი,
სწორედ შენა ხარ სიყვარულით მოგვრილი სევდა
და ამიტომაც მენატრები ყველაზე მეტად!

-იქნებ შემიყვარო?
-არა!

თითოეული შეხვედრა ამ სიტყვებით მთავრდებოდა.

ალბათ ძალიან სასტიკი ვიყავი,მაგრამ სხვანაირად არ შემეძლო,არ შემეძლო ისე
მოვქცეულიყავი თითქოს მიყვარდა,სჯობდა თავიდანვე სცოდნოდა რომ,არ შემეძლო
და არც მინდოდა მისი სიყვარული, ის კი ელოდა, ელოდა ჩემს სიყვარულს,
სიყვარულს რომელიც იცოდა რომ არასოდეს მივიდოდა მასთან, იცოდა მაგრამ მაინც
ელოდა.

ის ყოველთვის მიმეორებდა რომ სიცოცხლის ბოლომდე ვეყვარებოდი. ასეც მოხდა
მას სიცოცხლის ბოლომდე ვუყვარდი, სიცოცხლის რომელიც დიდხანს არ
გაგრძელებულა.ამას არასოდეს ვაპატიებ საკუთარ თავს, მინდა ისე ვიცხოვრო
რომ ცოდვა აღარასოდეს ჩავიდინო, მაგრამ ნუთუ შეიძლება რომ ადამიანმა ამაზე
მეტი ცოდვა ჩაიდინოს რაც მე ჩავიდინე?!ახლა ვხვდები რომ სჯობდა მონასტერს
შევლეოდი და სიყვარული მეღიარებინა, მაგრამ გვიანია...

ის ადამიანი აღარ არის ვისთვისაც ამ მსხვერპლს გავიღებდი, მან ... კითხვის გაგრძელება »